In de iconische jaren 80 was een aantal fabrikanten naarstig op zoek naar nieuwe technieken en mogelijkheden om zich meer in de synth-pop-age te kunnen vestigen. Eén van de mogelijkheden om de koppeling tussen gitaar en synthesizer te kunnen maken was het gebruik van Midi. Een aantal fabrikanten heeft dit geprobeerd, en Casio heeft dit met hun MG en PG serie gestalte gegeven. De MG-510 is een echte ‘one-hit-wonder’; een serieuze gitaar met een goed geluid, voorzien van een midi interface. Casio heeft hierna nog het PG-380 model uitgebracht waar ook nog een kleine synth module in was geplaatst. Daarna bleef het erg stil vanuit Casio, waar alleen nog wat plastic ‘gitaarvormige’ instrumenten vandaan kwamen.
Toen hij uitkwam was ik erg geïnteresseerd in dit model maar werd met een kortaf “..wij verkopen geen speelgoed” weggestuurd bij mijn toenmalige gitaardealer in Amsterdam. Vele jaren later kwam ik een behoorlijk verwaarloosd model tegen in discutabele staat. Onbespeelbaar maar een nieuw project was geboren.
Naast het bekende werk gedaan te hebben zoals schoonmaken, frets vlakken, polijsten, uitdeuken en afstellen, bleek de elektronica ook niet in orde. Twee van de zes snaren geven geen midi signaal en het totale midi signaal is niet stabiel. Dat laatste probleem wordt veroorzaakt door de gebruikte condensatoren in de elektronica. Deze zijn niet van al te beste kwaliteit en één ervan is dus al gaan lekken. Dit is redelijk makkelijk te vervangen en om problemen te voorkomen in de toekomst heb ik ze allemaal maar gedaan. De printplaat voor het midi gebeuren zit in een uitsparing aan de achterkant van de gitaar. Met het verwijderen van een paar schroefjes en het loshalen van een paar connectors kan de complete print er uit worden gehaald.
Ik had verwacht dat dit ook het eerste probleem hiermee opgelost zou zijn, maar dat was helaas niet het geval. Het signaal van twee van de 6 snaren kwam niet door op de kabel van de hex-pickup, bleek na wat meetwerk. Het hex-element bestaat eigenlijk uit een 6-tal kleine elementjes in één behuizing. Een element werkt op basis van een spoel van koperdraad, met een ferrietkern, die een verandering in magnetisch veld (het trillen van een snaar) omzet in een heel klein elektrisch stroompje. Dit is wat het geluid van een gitaar maakt. Een vaak gehoorde klacht van dit oude type hex-elementen is dat de koperdraad van zo’n klein elementje is doorgebrand of door een andere oorzaak gebroken is, waardoor het stroompje niet meer wordt opgewekt. Dit is niet eenvoudig te repareren, dus ik was al aan het zoeken gegaan naar een vervanging voor dit element, wat een uitermate moeilijke zoektocht bleek te zijn. Om het element te kunnen bekijken en beter te kunnen meten moet het eigenlijk uit de gitaar gehaald worden. Hoewel een beetje zonde van de nieuwe snaren en het afstellen moest hiervoor de slagpaat volledig verwijderd worden.
Toen ik het element eenmaal uitgebouwd had, bleek de oorzaak van de ‘dode snaren’ heel snel gevonden. De vorige eigenaar was wellicht niet tevreden de lengte van de kabel of heeft het element al eens vervangen. Tussen het element en de connector was een extra lengte aangebracht, maar gewoon via een koude verbinding (niet gesoldeerd) en geïsoleerd met een stukje tape. Dit is misschien afdoende voor een jaar, maar zeker geen oplossing die lang stand houdt.
Dit is makkelijk op te lossen door de kabel weer op vakkundige wijze op in zijn originele staat terug te brengen. Het resultaat is een goede, prettig spelende gitaar met een volledig werkende midi interface. Alles weer teruggebracht in de originele staat, inclusief de ‘showroom shine’. Een nieuwe vriend voor het leven.
Enige tijd na dit project kwam er een tweede exemplaar van dit model op mijn pad, een zwarte dit keer. Het midi deel werkte prima, maar bij controle van de elektronica bleek dat ook hier de condensatoren nog origineel waren. Deze zijn uit voorzorg dus vervangen.
Het probleem bij deze gitaar was met name de body, die behoorlijk beschadigd was. Er zat niets anders op dan de gitaar volledig te strippen en de body te polijsten.
De slagplaat was ook behoorlijk ‘gebruikt’ en zat vol met krassen. Met een speciale polish zijn ook daaar de krassen van weggehaald en het resultaat is een blinkende en glimmende body, klaar voor weer 30 jaar spelen.
Bij het weer opbouwen van de gitaar zijn alle onderdelen nog even door de scan gegaan om zeker van te zijn dat ze de tand des tijds goed hadden overleefd. De hals en frets waren in perfecte conditie dus was het meeste werk het afstellen en instellen.
